Fine Molds FP25 Imperial Japanese Army Type 3 fighter Kawasaki Ki-61-I Hien 1/72

Fine Molds FP25 Imperial Japanese Army Type 3 fighter Kawasaki Ki-61-I Hien 1/72

Plastikowy model samolotu do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju ani farb.

Kawasaki Ki-61 Hien – japoński samolot myśliwski z okresu II wojny światowej. Kiedy lotnictwo amerykańskie napotkało ten myśliwiec po raz pierwszy zidentyfikowano go jako Bf-109, następnie podejrzewano, że jest to kopia konstrukcji włoskiej. W związku z tym nadano mu nazwę kodową "Tony", sugerująca włoskie korzenie. Oficjalna nazwa japońska to "Myśliwiec Armii Model 3". Był jedynym masowo produkowanym myśliwcem japońskim wyposażonym w silnik chłodzony cieczą w układzie V. Wyprodukowano ponad 3000 egzemplarzy. Po raz pierwszy lotnicy amerykańscy napotkali go nad portem Jokohama podczas rajdu Doolittle'a 18 kwietnia 1942 roku.Samolot Kawasaki Ki-61 Hien był dolnopłatem o konstrukcji metalowej; kabiny zakryte, podwozie klasyczne z kółkiem ogonowym – wciągane w locie. Napęd stanowiły silnik widlasty, chłodzony cieczą i śmigło metalowe, trójłopatowe.Ki-61 został zaprojektowany przez Takeo Doi i jego zastępcę Shin Owadę w odpowiedzi na sformułowane przez Koku Hombu (Kwatera Główna Lotnictwa Armii) pod koniec 1939 roku wymagania na dwa nowe myśliwce bazujące na nowym silniku rzędowym. Miały one wykorzystywać licencyjną kopię niemieckiego silnika Daimler Benz DB601 (licencję nabyto w 1937 roku), produkowaną pod oznaczeniem Ha-40 przez zakłady silnikowe Akashi należące do Kawasaki. Ki-60 miał być ciężko uzbrojonym myśliwcem przechwytującym, wykorzystywanym do działań ofensywnych na niskich i średnich wysokościach. Ki-61 byłby jego uzupełnieniem, mniejszym obciążeniu powierzchni nośnej, bardziej manewrowym i lżej uzbrojonym.

Oba planowane jednoosobowe i jednosilnikowe myśliwce były podobne w konstrukcji - w całości metalowe ze stopów lekkich, o konstrukcji półskorupowej, ze skrzydłem trójdźwigarowym; lotki, stery wysokości i kierunku o konstrukcji ze stopów lekkich kryte płótnem. Jako priorytetowy określono program rozwoju konkurencyjnego Ki-60, który pierwszy swój lot odbył w kwietniu 1940, podczas gdy prace projektowe nad Ki-61 zaczęto prowadzić dopiero w grudniu 1940. Chociaż konstrukcja Ki-61 była podobna do poprzednika, uwzględniono w niej wnioski z nieudanych prób Ki-60.

Całkowicie metalowy, półskorupowy kadłub miał w większości przekrój owalny, za kabiną pilota przechodząc w kształt zbliżony do trójkąta, o maksymalnej wysokości 1,35 m. Unikatową cechą Ki-61 było zaprojektowanie łoża silnika jako integralnej części kadłuba, co uniemożliwiło zdejmowanie bocznych paneli. Dostęp do silnika możliwy był od spodu i od góry. Zwężający się, prostokątny wlot powietrza do turbosprężarki zlokalizowano po lewej stronie silnika. Za grodzią silnika znajdowały się skrzynki z amunicją dla umieszczonych powyżej dwóch zsynchronizowanych karabinów maszynowych Ho-103 kalibru 12,7 mm. Prawy karabin był lekko cofnięty w stosunku do lewego. Tylce karabinów sięgały do kokpitu, wystawały nad instrumentami pokładowymi. Karabiny Ho-103 były lekkie jak na swój kaliber (ok. 23 kg) i strzelały lekkim pociskiem, ale kompensowały to dużą szybkostrzelnością. Zapas amunicji wynosił tylko 250 naboi na karabin. Pod fotelem pilot zlokalizowano samozasklepiający się zbiornik o pojemności 165 litrów. Wiatrochron opancerzony, plecy pilota chroniła płyta grubości 13 mm. Chłodnica silnika razem z chłodnicą oleju zlokalizowane zostały pod kadłubem, z prostopadłościenną obudową o regulowanym klapą wylocie.

Równo zwężające się skrzydła miały proporcje 7:2 i całkowitą powierzchnię 20 m2. Zastosowano trzy dźwigary - główny o konstrukcji Warrena (kratownica tworząca trójkąty równoboczne) i dwa pomocnicze. Tylny dźwigar niósł dzielone klapy i długie, wąskie lotki, podczas gdy przedni wspierał punkty mocowania podwozia. Samo podwozie miało relatywnie szeroki rozstaw - 4 m. U nasady każdego skrzydła, zaraz za głównym dźwigarem, znajdował się ponadto częściowo samouszczelniający zbiornik o pojemności 190 litrów. Za głównym dźwigarem przewidziano ponadto przestrzeń na uzbrojenie (początkowo był to karabin maszynowy Typ 89 kalibru 7,7 mm).

Pierwszy prototyp San-Shiki-Sentohki ichi gata ( oficjalna nazwa - "Myśliwiec Typ 3 Model 1") oblatano w grudniu 1941 roku w Kagamigahara. Piloci doświadczalni wypowiadali się entuzjastycznie o samouszczelniających się zbiornikach paliwa, poprawionym uzbrojeniu i dobrym charakterystykom nurkowania. Wyżsi oficerowie Koku Hombu sceptycznie podchodzili do wysokiego obciążenia powierzchni nośnej - 146,3 kg/m2 oraz do wysokiej masy startowej - 2950 kg. Tradycyjne japońskie poglądy na lotnictwo myśliwskie preferowały lekkie i zwrotne samoloty, nie zawsze silnie uzbrojone i szybkie. Ilustracją takiego podejścia był Ki-43-I-Hei, z obciążeniem 92,6 kg/m2. Wcześniejsze myśliwce Ki-27 miały ten parametr jeszcze niższy.