Fujimi 600031 Imperial Japanese Navy Aircraft Carrier Shokaku 1/350

 Fujimi 600031 Imperial Japanese Navy Aircraft Carrier Shokaku 1/350

Plastikowy model statku do sklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

MODEL NIE MOŻE BYĆ ZAMÓWIONY DO PACZKOMATU ANI DO PUNKTU ODBIORU POCZTY POLSKIEJ

Shōkaku "Lecący Żuraw") – lotniskowiec japoński z okresu II wojny światowej, pierwszy okręt typu Shōkaku. Jego bliźniaczą jednostką był lotniskowiec "Zuikaku". W związku z intensywnym rozwojem japońskich sił morskich w latach 30. Cesarska Marynarka Wojenna osiągnęła limit tonażu przewidziany w traktatach rozbrojeniowych już w 1934 roku, po wprowadzeniu do służby lotniskowców "Sōryū" i "Hiryū". Nie był to jednak koniec planów japońskich strategów, dlatego 29 grudnia 1934 poinformowali oni Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię, że nie zamierzają respektować traktatu waszyngtońskiego. W odpowiedzi, podczas odbywającej się w Londynie Konferencji Rozbrojeniowej 1935 roku oba te państwa nie wyraziły zgody na propozycję Japonii zmierzającej do wyrównania niekorzystnego dla niej układu sił. Nieustępliwe stanowisko obu morskich potęg doprowadziło ostatecznie do zerwania rokowań i wypowiedzenia przez Cesarstwo Japonii dotychczasowych traktatów rozbrojeniowych, wytyczając tym samym drogę do Trzeciego Morskiego Programu Uzupełnień Floty (jap. Maru San Keikaku). Przewidywał on budowę dodatkowych 70 jednostek różnych typów, w tym dwóch lotniskowców "Shōkaku" i "Zuikaku" (25 675 ts, 84 samoloty) powstających według projektu G 114. Rozpoczęcie montażu kadłubów w postaci położenia stępek nastąpiło odpowiednio w grudniu 1937 i maju 1938 roku. Były to pierwsze japońskie lotniskowce zaprojektowane bez ograniczeń narzucanych wspomnianym już traktatem waszyngtońskim.

Shōkaku ( "Soaring Crane") was an aircraft carrier of the Imperial Japanese Navy, the lead ship of her class. Along with her sister ship Zuikaku, she took part in several key naval battles during the Pacific War, including the attack on Pearl Harbor, the Battle of the Coral Sea and the Battle of the Santa Cruz Islands before being torpedoed and sunk by a U.S. submarine at the Battle of the Philippine Sea. The Shōkaku-class carriers were part of the same program that also included the Yamato-class battleships. No longer restricted by the provisions of the Washington Naval Treaty, which expired in December 1936, the Imperial Japanese Navy (IJN) was free to incorporate all those features they deemed most desirable in an aircraft carrier, namely high speed, a long radius of action, heavy protection and a large aircraft capacity. Shōkaku was laid down at Yokosuka Dockyard on 12 December 1937, launched on 1 June 1939, and commissioned on 8 August 1941.

With an efficient modern design, a displacement of about 32,000 long tons (33,000 t), and a top speed of 34 kn (63 km/h; 39 mph), Shōkaku could carry 70–80 aircraft. Her enhanced protection compared favorably to that of contemporary Allied aircraft carriers and enabled Shōkaku to survive serious damage during the battles of the Coral Sea and Santa Cruz.