Polskie lotnictwo wojskowe w okresie 1919-1939 wykorzystywało całkiem sporą liczbę rodzajów bomb lotniczych, z których warto wskazać dwie o wagomiarach 50 i 100 kilogramów. Pierwsza z nich, burząca bomba lotnicza wz.29 o wagomiarze 50 kg. została opracowana w Starachowickich Zakładach Górniczo-Hutniczych w Starachowicach, krótko przed wybuchem Wielkiego Kryzysu w 1929 roku. Cechowała się kroplowym przekrojem, zakończonym statecznikiem. Jako materiał wybuchowy stosowano w niej przede wszystkim trotyl albo kwasem pikrynowym. Była podwieszana w pozycji poziomej. Warto dodać, że udoskonalona wersja tej bomby nosiła oznaczenie wz.32. Drugą z kolei bombą była także burząca bomba lotnicza o wagomiarze 100 kilogramów skonstruowana także w Starachowickich Zakładach Górniczo-Hutniczych w Starachowicach przez podpułkownika-inżyniera Apolinarego Żebrowskiego – późniejszego weterana kampanii wrześniowej z 1939 roku. Bomba wz.31 posiadała korpus w kształcie kroplowym i była wykonywana z blachy stalowej. Materiał wybuchowy – podobnie jak w bombach wz.29 – stanowił trotyl albo kwas pikrynowy. Warto dodać, że bomba wz.31 była często malowana na szaro.